Japoński minimalizm to nurt w architekturze i designie, który bardzo dobrze definiuje hasło „więcej za mniej”, w którym
detale są zredukowane do minimum, a nawet składają się z białych przestrzeni. W Japonii ruch ten uległ radykalizacji i stał się ideologią. Niektórzy tłumaczą, że wywodzi się on z buddyzmu Zen i przekonania, że do szczęścia nie potrzeba rzeczy materialnych. Inni twierdzą, że zapożyczono go ze Stanów Zjednoczonych, z surowych projektów Steve’a Jobsa i innych.
Ci, którzy praktykują ten nurt architektoniczny bez wątpienia potwierdzają, że zrewolucjonizowała to ich myślenie, potrzeby i sposób życia. Wraz z trzęsieniem ziemi, które nawiedziło Japonię w 2011 roku, wiele rzeczy uległo zmianie, ludzie stracili wszystko, co mieli, a niektórzy zostali ranni z powodu mebli, które na nich spadły.
Fumio Sasaki jest jednym z najbardziej uznanych przedstawicieli tego nurtu, powiedział: „Minimalizm dąży do zmniejszenia liczby posiadanych rzeczy na rzecz tego, co naprawdę ma znaczenie (chociaż) ważne rzeczy będą zależały indywidualnie od każdej z osób”. Japoński minimalizm zainspirował wielu ludzi do pozbycia się swoich rzeczy i zatrzymania tylko tego, co niezbędne. Czym się charakteryzuje?
Mikro-mieszkania: niezbędna rzeczywistość w wielkich miastach
W ten sposób uświadamiasz sobie, co jest naprawdę potrzebne w twoim życiu, a co jest uzyskiwane przez zwykły konsumpcjonizm. Ty decydujesz się zachować to, co najważniejsze.
Cechy
Puste lub niedekorowane przestrzenie są jego częścią.
Pomieszczenia pełnią wyraźną funkcję, nie są jednak przesycone.
Gama kolorystyczna jest jasna, stonowana i dyskretna.
Oświetlenie jest tak naturalne, jak to tylko możliwe, aby uzyskać wrażenie ciepła.
Meble są proste i eleganckie, zastosowano również typowe dla Japonii niskie meble.
Definiuje go naturalność, tekstury i przedmioty dekoracyjne są tak dyskretne, jak to tylko możliwe.
